Ο Φιλίππο δεν κουνήθηκε από τη θέση του, ούτε γύρισε να τον κοιτάξει, μόνο μουρμούρισε:
«Καθίστε όπου θέλετε».
Ο Μονταλμπάνο έβγαλε το δερμάτινο που φορούσε και πήγε να καθίσει στο τραπέζι που ήταν κοντά στην ξυλόσομπα. Έπειτα από πέντε λεπτά και επειδή ο άντρας συνέχιζε να παρακολουθεί την ταινία στην τηλεόραση, ο αστυνόμος σηκώθηκε, πήγε στον μπουφέ, πήρε ένα καλαθάκι με ψωμί, ένα μπουκάλι κρασί και γύρισε στη θέση του. Τελικά, ύστερα από δέκα λεπτά, στην οθόνη της τηλεόρασης φάνηκε η επιγραφή «Τέλος του πρώτου μέρους» και ο Φιλίππο, από άγαλμα που ήταν μπροστά στην τηλεόραση, ξανάγινε άνθρωπος. Πλησίασε στο τραπέζι όπου καθόταν ο Μονταλμπάνο και ρώτησε:
«Τι θέλετε να φάτε;»
«Μου είπαν ότι μαγειρεύετε πολύ ωραία χταπόδι αλά ναπολετάνα».
«Είναι αλήθεια».
«Θα ήθελα να το δοκιμάσω».
«Να δοκιμάσετε ή να φάτε;»
«Να φάω. Βάζετε και ελιές από την Γκαέτα;»
Οι μαύρες ελιές από την Γκαέτα είναι από τα βασικά συστατικά για να έχει σωστή γεύση το φαγητό.
Ο Φιλίππο τον κοίταξε περιφρονητικά για την ερώτηση που του έκανε.
«Βέβαια, βάζω και κάπαρη».
Α! Η κάπαρη σ’ αυτή τη συνταγή μπορεί να ήταν επικίνδυνη –δεν είχε ακούσει ποτέ να λένε ότι βάζουν κάπαρη στο χταπόδι αλά ναπολετάνα.
«Κάπαρη από την Παντελλερία» είπε ακριβολογώντας ο Φιλίππο.
Ο Μονταλμπάνο άρχισε ν’ αλλάζει γνώμη. Η κάπαρη της Παντελλερία είναι ξινούτσικη και πολύ γευστική, μπορεί και να έδενε η γεύση της με το φαγητό ή, στη χειρότερη περίπτωση, δε θα το χαλούσε.
Πριν πάει προς την κουζίνα, ο Φιλίππο κοίταξε στα μάτια τον αστυνόμο κι αυτός δέχτηκε την πρόκληση. Ανάμεσα σ’ αυτόν και στον Φιλίππο, ήταν φανερό, είχε αρχίσει μια μονομαχία. Κάποιος που δεν ξέρει από μαγειρική θα μπορούσε να μείνει κατάπληκτος: Τι χρειάζεται για να μαγειρέψεις χταπόδι αλά ναπολετάνα; Σκόρδο, λάδι, ντομάτα, αλάτι, πιπέρι, κουκουνάρι, μαύρες ελιές από την Γκαέτα, σταφίδα σουλτανίνα, μαϊντανό, φέτες τηγανισμένο ψωμί και το φαγητό είναι έτοιμο. Τι γίνεται όμως με τις αναλογίες; Το ένστικτο είναι που σε οδηγεί να βάλεις την κατάλληλη ποσότητα αλατιού και τη σωστή δόση σκόρδου;
Η φανταστική λογομαχία του αστυνόμου διακόπηκε απότομα από την πόρτα που άνοιξε ξαφνικά και χτύπησε με θόρυβο στον τοίχο.
Ο αέρας, σκέφτηκε ο Μονταλμπάνο, αλλά δεν πρόλαβε να σηκωθεί για να την κλείσει.
Μπήκαν δυο άντρες, φορούσαν σκούφους που άφηναν μόνο τα μάτια τους να φαίνονται και στα χέρια τους κρατούσαν πιστόλια.
[...]
Η συνέχεια στο ωραιότατο και πολύ έξυπνο (και ορεκτικό, όπως όλα) διήγημα του Αντρέα Καμιλλέρι «Ο μύθος του Άουλο Τζέλλιο», που βρίσκεται στη συλλογή διηγημάτων του Τριάντα ημέρες με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο.
