Η σελήνη είχε δύσει ήδη. Κάτω εκυμαίνετο σκιερά, ως νυξ ρευστή, η θάλασσα του Φαληρέως. Ο Υμηττός διεγράφετο μέλας επί ουρανού μελανογλάυκου, ον διέσχιζεν απ' άκρου εις άκρον φωταυγής ο μυριάστερος Γαλαξίας [...]
Εκεί κάτω, αριστερά, ως απολιθωθέντες κολοσσοί, υψούντο εν τω σιωπηλώ των μεγαλείον, εν τη προαιωνίω των επιβολή, ως αθάνατοι του χρόνου εκπροσωπήσεις, οι μονήρεις στύλοι του Ολυμπιείου, αίροντες τας ακρωτηριασμένας κεφαλάς των υπεράνω των κορυφογραμμών των όπισθεν λοφοβούνων, εις τρόπον ώστε εν τω βαρεί συσκοτασμώ, ον καθίστων έτι βαρύτερον τα φώτα των κήπων και των ανθοφυτειών του Ζαππείου, ενόμιζες ότι έβλεπες δευτέραν Ακρόπολιν επί των λόφων αυτών, αμιλλωμμένην κατά το μεγαλείον προς την αντικρύ αυτής, δεξιά, διαγραφομένην εις τον ορίζοντα υπεράνω της οικοστιβάδος της Πλάκας.
Ηλίας Ι. Οικονομόπουλος, Τα απόκρυφα των Αθηνών, εκδ. Σαραβάνου 1906
Φωτογραφία: Pierre Machard, "Η Πύλη του Αδριανού", 1917 (από το αρχείο του Γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού)
