Ξώφρενη, με τα μάτια ωχρά, με στήθος που ορθοσειέται,
και λιγωμένη απ’ ηδονή η Σαπφώ, που τη φλογίζει,
σα λύκαινα στα ολόψυχρα τ’ ακρόγιαλα γυρίζει.
Το Φάωνα φέρνει στο νου και τους Θεσμούς αρνιέται·
και βλέποντας πως μοναχή στα δάκρυα τώρα λιώνει,
τα μαύρα πλούσια της μαλλιά, τραβά και ξεριζώνει.
Κάποτε συλλογίζεται με σπαραγμό τα χρόνια,
που ’λαμπε αγνή η αγάπη της στη δόξα κι ομορφιά της,
και που την ετραγούδησε σε στίχους όπου αιώνια,
κάθε παρθένα θεν’ ακούει μες στα χρυσόνειρά της.
Και νά που τώρα πέφτουνε χλωμά τα βλέφαρά της
κι ορμά στην άγρια θάλασσα που ολάνοιχτη προσμένει·
ενώ ψηλά, σκορπίζοντας στο κύμα τη φωτιά της,
η ωχρά Σελήνη, του έρωτος η εκδικήτρα, βγαίνει.
Paul Verlain. «Η Σαπφώ». Μετάφραση: Γεώργιος Σημηριώτης.
Πηγή: https://www.greek-language.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου