Μέσα στη νύχτα ανασαίνουν οι σκιές
κι είν’ η ανάσα τους αγέρι παθιασμένο,
μα σαν αστέρι μακρινό και ξεχασμένο
μόνο του πλέει εκεί, στα σύνορα του χτες.
Πόσο αλλόκοτη η ανάσα τους στη γη!
Ίσως κρυφά να ονειρεύονται αισθήσεις,
σε βλέφαρα βαριά ίσως λέγονται αναμνήσεις·
ψάχνοντας νυχτερεύουν μέχρι την αυγή.
Δεν βρίσκουν τίποτα, κανέναν, πουθενά,
όλοι απόμειναν εικόνες σε γραφεία
και λίγα γράμματα μ’ αχνόφωτα στοιχεία
δεν περιμένουν πια απάντηση καμιά.
Και κάπου μέσα σε συρτάρια νεκρικά,
εκεί που πάντα η λησμοσύνη βασιλεύει,
κάποια παλιά χαρτιά ένα χέρι αναδεύει
και βρίσκει εκείνα των θανάτων του ξανά.
Ηλίας Οικονομόπουλος
(Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου