«Τότε που οι άνθρωποι γελούσαν» των Αλέκου Σακελλάριου και Δήμου Λεβιθόπουλου

Συγγραφέας: Αλέκος Σακελλάριος & Δήμος Λεβιθόπουλος
Τίτλος πρωτοτύπου: Τότε που οι άνθρωποι γελούσαν
Είδος έργου: Σατιρικά διηγήματα
ISBN: 978-960-6604-35-5
Πρόλογος: Τάσος Αθανασιάδης
Πρόλογος: Αλέκος Αλεξανδράκης
Επιμέλεια: Δήμος Λεβιθόπουλος
Εκδόσεις: Μ. Σιδέρης
Έτος παρούσας έκδοσης: 2006

Οι δύο συγγραφείς αποτέλεσαν στη δεκαετία του 1980 το τελευταίο συγγραφικό δίδυμο, το οποίο σήκωσε το βάρος της υπέρτατης, θα λέγαμε, προσπάθειας για να διατηρηθεί ζωντανό το ευ­θυμογράφημα και το σατιρικό διήγημα. Δύο είδη του γραπτού λόγου τα οποία στις μέρες μας εξέλειπαν και λάμπουν πλέον, μόνον δια της απουσίας τους. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο μιας υπέροχης και απολαυστικής δεκάτομης σειράς αυτοτελών βιβλίων, που μας χάρισαν από κοινού οι δυο πολυγραφότατοι συγγραφείς Αλέκος Σακελλάριος – Δήμος Λεβιθόπουλος, –ο τότε πρύτανης της κωμωδίας και του ευθυμογραφήματος και ένας νέος ταλαντούχος σατιρικός συγγραφέας– που ένωσαν τις δυνάμεις «εν μια πέννη», δίνοντας ένα αποτέλεσμα μοναδικό! Τα μισά από τα δέκα βιβλία τους εκδόθηκαν τότε –αρχές δεκαετίας του ’80– και γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Κυκλοφόρησαν μέχρι και σε σχήμα τσέπης. Αφότου ο κορυφαίος συγγραφέας και πατριάρχης του ελληνικού κινηματογράφου Αλέκος Σα­κελλάριος «πήγε να συναντήσει τον Αριστοφάνη», το έτερον συγγραφικό ήμισυ, ο Δήμος Λεβι­θόπουλος «αναζήτησε την έμπνευση σε άλλους μακρινούς τόπους» με αποτέλεσμα αυτά τα δέκα μοναδικά στο είδος τους βιβλία, εκδοθέντα και μη, να έχουν τη μοίρα ενός χαμένου θησαυρού.

      (Από τον εκδότη)

...Τότε που οι άνθρωποι τραγουδούσαν, μιλούσαν, αγαπούσαν, νοσταλγούσαν, ονειροπολούσαν...

Και, προπαντός, γελούσαν, κάνοντας τον πόνο τους σάτιρα! Ενώ, σήμερα, κάνουμε τη γελοιότητα πόνο.

Γελάμε πια, όχι με ό,τι ασπρίζει την ανοησία και καταγγέλλει τα στραβά και τ' ανάποδα, αλλά απευθείας στη θέα της ίδιας της γελοιότητας. Κι αυτό είναι τραγικό!

Γελάμε κοιτώντας μόνο τον καθρέφτη. Χωρίς την παραμικρή ενοχή, σίγουροι ότι αυτός που τελικά εξευτελίζεται είναι ο... καθρέφτης!

Πόσο φτωχός είναι ένας πολιτισμός χωρίς σάτιρα! Πόσο άνοστη είναι η ζωή, η τέχνη δίχως το "σατιρικόν άλας", που δεν είναι άλλο, απ' το αλατάκι εκείνο που μένει, όταν ένα δάκρυ έχει πια στεγνώσει...

Μην το βάζουμε όμως κάτω. Καμιά εποχή δεν είναι χειρότερη απ' αυτή που όλοι "κλαίγονται" αναπολώντας τα περασμένα.

Γι' αυτό, ας ξαναονειρευτούμε, ας ξαναμιλήσουμε καρδιά με καρδιά. Και πού ξέρετε; Μπορεί και να ξαναγελάσουμε, στο γλυκοχάραμα μιας καλύτερης εποχής, όπως και τότε... Τότε που οι άνθρωποι γελούσαν...

      (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)