«Άννα Καρένινα» του Λέον Τολστόι

Ανατυπώθηκε και επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα το αριστούργημα του Τολστόι Άννα Καρένινα στη θαυμαστή μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου, του σπουδαίου μεταφραστή της ρωσικής λογοτεχνίας (Ντοστογιέφσκι, Τσέχοφ, Γκόρκι, Έρεμπουργκ, Μαγιακόφσκι κ.λπ.) H έκδοση συνοδεύεται από εικονογραφικό υλικό, διαφωτιστικές εισαγωγές και ένα Επίμετρο με εργοβιογραφία και αποσπάσματα επιστολών και ημερολογίων του Τολστόι και συγχρόνων του (Τσερνιτσέφσκι, Ντοστογιέφσκι, Τουργκένιεφ) που αφορούν το έργο, καθώς και αναλυτικές σημειώσεις.

Συγγραφέας: Лев Николаевич Толстой (Lev Nikolayevich Tolstoy)
Τίτλος πρωτοτύπου: Анна Каренина
Είδος έργου: Μυθιστόρημα
1η έκδοση στη ρωσική γλώσσα: Руcский вестник (Russkiy Vestnik), 1878
Ελληνικός τίτλος: Άννα Καρένινα
Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
Εκδόσεις: Άγρα
Έτος 2ης (παρούσας) έκδοσης: 2021 (1η έκδοση Άγρας 2010)




Ο Vladimir Nabokov χαρακτήρισε την Άννα Καρένινα του Τολστόι «μία από τις μεγαλύτερες ερωτικές ιστορίες στην παγκόσμια λογοτεχνία». Κατά κοινή αναγνώριση το σπουδαιότερο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, η Άννα Καρένινα έχει θεωρηθεί η πνευματική αυτοβιογραφία του Τολστόι. Με φόντο την αυτοκρατορική Ρωσία, το βιβλίο είναι ένας εμβριθής και σύνθετος στοχασμός πάνω στον παράφορο έρωτα και την ολέθρια απιστία.

Παντρεμένη με έναν ισχυρό κυβερνητικό παράγοντα, η Άννα Καρένινα είναι μια ωραία γυναίκα που ερωτεύεται βαθιά έναν πλούσιο αξιωματικό του στρατού, τον κομψό κόμη Βρόνσκι. Προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρει την αλήθεια και το νόημα στη ζωή της, αψηφά απερίσκεπτα τις συμβάσεις της ρωσικής κοινωνίας και εγκαταλείπει τον σύζυγο και τον γιό της για να ζήσει με τον εραστή της. Ο περίγυρος της την καταδικάζει και την εξοστρακίζει, και η ίδια παθαίνει συχνά κρίσεις ζήλιας που αποξενώνουν τον Βρόνσκι, με αποτέλεσμα να βουλιάζει σιγά σιγά σε μια αδιέξοδη κατάσταση.

Αντιστικτικά με αυτόν τον τραγικό έρωτα εκτυλίσσεται η ιστορία του Κονσταντίν Λέβιν, ενός μελαγχολικού γαιοκτήμονα που ο Τολστόι τον έπλασε στο καλούπι του δικού του χαρακτήρα. Ενώ η Άννα αναζητά την ευτυχία μέσα από τον έρωτα, ο Λέβιν ξεκινά τη δική του αναζήτηση για την πνευματική ολοκλήρωση μέσα από το γάμο, την οικογένεια και τη σκληρή δουλειά. Γύρω από αυτά τα δύο κομβικά νήματα της πλοκής υπάρχουν δεκάδες χαρακτήρες και οι ιστορίες τους, υφασμένες αριστοτεχνικά από τον Τολστόι στον ίδιο καμβά∙ δημιουργείται έτσι ένα συγκλονιστικό πανόραμα της ρωσικής κοινωνίας του 19ου αιώνα.

Πηγή: https://agrapublications.blogspot.com/

Σημ.: Ακόμα μια παρουσίαση αυτού του έργου, από τις εκδόσεις Γκοβόστη, έχουμε κάνει εδώ.

«Σε τρίτο ερωτικό» της Χαραλαμπίας Πνευματικού

Συγγραφέας: Χαραλαμπία Πνευματικού
Τίτλος πρωτοτύπου: Σε τρίτο ερωτικό
Είδος έργου: Ποίηση
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης
Εκδόσεις: Ιωλκός
Έτος έκδοσης: 2019









Πενήντα επτά χαϊκού -ποιήματα της μιας ανάσας- με νεανικό άρωμα από μια νέα ποιήτρια. Ποιήματα διαποτισμένα με αγάπη και έρωτα, έρωτα-ανάμνηση, έρωτα-προσδοκία, έρωτα-μοναξιά, έρωτα ανεκπλήρωτο ή ανοχύρωτο. Κι αυτές οι μικρές ανάσες που παίρνουμε διαβάζοντας αυτές τις λίγες σελίδες μάς φέρνουν κοντά σε έναν εσωτερικό κόσμο που θα θέλαμε να βρούμε ή να ανακαλύψουμε εκ νέου.

Τα στοιχεία της φύσης πανταχού παρόντα (λουλούδια, δέντρα, πουλιά, κήποι, ο ήλιος, το φεγγάρι...), δικαιώνουν την επιλογή της φόρμας του χαϊκού για τα ποιήματα αυτά, που όμως φιλοδοξούν να υπερβούν το παραδοσιακό ύφος της χαμένης μέσα στον χρόνο ιαπωνικής αυτής ποιητικής μορφής με μια αξιόλογη προσπάθεια εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων της γλώσσας μας (συντακτικοί διασκελισμοί, χρήση των προθέσεων στην αρχή των στίχων, κτλ.) Αυτά τα φυσικά στοιχεία υφαίνουν ένα όμορφο δίχτυ με την εσωτερική λαχτάρα της ποιήτριας και μάς προσφέρουν ένα πραγματικά ενδιαφέρον σύνολο.

Η. Ο.

Πόνος έρχεται,
όμως ποτέ δε φτάνει
να σε λυτρώσει.

Κύμα ηδονής
απλώνεται μέσα σου,
σκάει στα χείλη.

Κλαράκι λυγά
η αγάπη μου πάνω
στα βήματά σου.

Ζούσα ήρεμος
κι ήρθε φως κι εσύ
έφυγες πάλι.

Βρείτε το βιβλίο (ενδεικτικά): https://www.protoporia.gr/

«4.48 Ψύχωση» της Σάρα Κέιν

Ένα ιδιοφυές, αλλά βασανισμένο μυαλό· μια ψυχή που θέλει να φωνάξει τη δική της αλήθεια και μετά να αποχωρήσει, να αποσυρθεί από τούτο τον κόσμο, μέσα στον οποίο βιώνει τον ατέλειωτο εφιάλτη της· μια γυναίκα που βρισκόταν παντού και πουθενά· μια συγγραφέας που αμφισβητήθηκε, λοιδωρήθηκε, έγινε αντικείμενο απέχθειας από τους κριτικούς, αλλά στο τέλος λατρεύτηκε και αποθεώθηκε· ίσως η τελευταία αληθινή εκπρόσωπος των «Καταραμένων» της λογοτεχνίας: η Σάρα Κέιν.

Κι αυτό το έργο είναι η τελευταία πράξη της σύντομης ζωής της.

Συγγραφέας: Sarah Kane
Τίτλος πρωτοτύπου: 4.48 Psychosis
Είδος έργου: Θέατρο
Έτος συγγραφής: 1999
Έτος πρεμιέρας: 2000
Ελληνικός τίτλος: 4.48 Ψύχωση
Μετάφραση: Νίκη Ταγκάλου
Εκδόσεις: 24 Γράμματα
Σειρά: Λογοτεχνία
Έτος έκδοσης: 2021





Η Σάρα Κέιν γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1971 στο Μπρέντγουντ του Έσσεξ και μεγάλωσε μέσα σε ένα πολύ θρησκευόμενο οικογενειακό περιβάλλον, με πεποιθήσεις οι οποίες την επηρέασαν βαθιά αλλά και τις οποίες αργότερα απέρριψε. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ, από όπου αποφοίτησε το 1992, και συνέχισε με μεταπτυχιακό στη θεατρική συγγραφή στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ. Ο χώρος του θεάτρου και η συγγραφή ήταν πάντα οι φυσικοί της χώροι κι έτσι εργάστηκε αρχικά ως λογοτεχνική συνεργάτης σε θέατρο του Λονδίνου κι αργότερα ως συγγραφέας σε θεατρική εταιρεία που προωθούσε νέους συγγραφείς. Έγραφε αδιάκοπα και το δημοσιευμένο έργο της αποτελείται από πέντε θεατρικά έργα, μία ταινία μικρού μήκους και δύο άρθρα για την εφημερίδα Γκάρντιαν.

Για πολλά χρόνια η Σάρα Κέιν πάλευε με μια βαριά μορφή κατάθλιψης, για την αντιμετώπιση της οποίας νοσηλεύτηκε οικειοθελώς δύο φορές. Σύμφωνα με συνεργάτες της, έπαιρνε με μεγάλη δυσκολία τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα που της είχαν χορηγηθεί, διότι θεωρούσε ότι άμβλυναν την ανταπόκρισή της στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος και ότι ένας δημιουργός έπρεπε να επιζητά αυτά τα ερεθίσματα γιατί τον βοηθούσαν να κατανοήσει τον κόσμο κι έτσι να βελτιώνει την ανταπόκρισή του σε αυτόν και, επομένως, την ικανότητά του να δημιουργεί. Όμως δεν έμελλε να μείνει για πολύ σε αυτό τον κόσμο η Σάρα, γιατί η τραυματισμένη ψυχή της την οδήγησε στην αυτοκτονία στις 20 Φεβρουαρίου του 1999, σε ηλικία μόλις 28 ετών.

Εκτός από το έργο στο οποίο αναφερόμαστε εδώ, άλλα έργα της είναι τα θεατρικά Blasted, Phaedra’s Love, Cleansed, Crave και το σενάριο για την ταινία μικρού μήκους Skin.

Η λύτρωση μέσω του έρωτα, η ερωτική επιθυμία, η ενοχή, ο πόνος, το βασανιστήριο που βιώνει το σώμα και η ψυχή, ο θάνατος, είναι τα θέματα που επανέρχονται διαρκώς στο έργο της και το διαποτίζουν. Η γλώσσα της είναι φειδωλή και σταράτη, αλλά με ποιητική ένταση και πάθος. Εξερευνά τη θεατρική μορφή μέχρι τα έσχατα όριά της, και τα πρώτα της μάλιστα θεατρικά χαρακτηρίζονται από ακραία και βίαιη σκηνική πράξη. Ένας ιδιότυπος συνδυασμός εξπρεσιονιστικής έκφρασης και νατουραλισμού διέπουν όλο το έργο της.

Το 4.48 Ψύχωση είναι το τελευταίο έργο της Σάρα Κέιν. Αποτελείται από 24 τμήματα, χωρίς σαφείς χαρακτήρες ούτε σκηνικές οδηγίες, εκτός από τις στιγμές της σιωπής που παρεμβάλλονται κατά περιόδους ανάμεσα σε ό,τι λέγεται και -ίσως- στην τελευταία, σπαρακτική φράση του έργου. Ο ψυχικός πόνος, ο στοχασμός, η απολογία, οι παραδοχές και οι επιθυμίες ενός βασανισμένου μυαλού, ο τρόμος της απώλειας, η ενοχή, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η συζήτηση για την αυτοκτονία, η άρνηση λήψης της θεραπείας για την κατάθλιψη, η ανάγκη του άλλου κι ο φόβος γι' αυτόν, η ασταμάτητη οργή, η σταδιακή εξαφάνιση του χαρακτήρα, είναι μερικά από τα θέματα που διατρέχουν το έργο. Κι η τελευταία φράση του συμπυκνώνει τα πάντα.

Η έκδοση του μικρού αυτού βιβλίου και η εμφάνισή του είναι προσεγμένα, από τη σελιδοποίηση μέχρι τον τύπο του χαρτιού που έχει επιλεγεί. Η μετάφραση της Νίκης Ταγκάλου -σε ένα απαιτητικό μέσα στην απλότητά του κείμενο- είναι υποδειγματική και αποδίδει πιστά την ένταση και την ψυχική καταιγίδα που βιώνει η συγγραφέας. Αν κάποιος θέλει να αρχίσει να διαβάζει Σάρα Κέιν, θα μπορούσε κάλλιστα να αρχίσει από αυτό το βιβλίο.

Η. Ο.

Βρείτε το βιβλίο: https://24grammata.com/

«Είμαι όσα έχω ξεχάσει» του Ηλία Μαγκλίνη

Ένα μυθιστόρημα που δεν βασίζεται στη μυθοπλασία, μια αληθινή ιστορία για το πώς ένα συναισθηματικό τραύμα, τόσο σε προσωπικό όσο και συλλογικό επίπεδο, μπορεί να επηρεάσει ολόκληρες γενιές και για το πώς η ιστορία εισβάλλει στις προσωπικές και οικογενειακές διαδρομές αλλάζοντάς τες για πάντα.

Συγγραφέας: Ηλίας Μαγκλίνης
Τίτλος πρωτοτύπου: Είμαι όσα έχω ξεχάσει: μια αληθινή ιστορία
Είδος έργου: Μυθιστόρημα
Επιμέλεια: Ελένη Μπούρα
Διορθώσεις: Ειρήνη Χριστοπούλου
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σειρά: Ελληνική πεζογραφία
Έτος έκδοσης: 2019






Και αν τελικώς η μνήμη δεν είναι άλλο παρά διάσπαρτα νησιά μέσα σε μιαν απέραντη θάλασσα λήθης; Με άλλα λόγια, μήπως είμαστε όσα έχουμε ξεχάσει;

Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής αυτής της αληθινής ιστορίας περνά από το ένα νησί στο άλλο, αναζητώντας άλλοτε σαν αρχαιολόγος και άλλοτε σαν αστρονόμος που παρατηρεί το παρελθόν του σύμπαντος, τον άνθρωπο που ήταν ο πατέρας του προτού γίνει πατέρας του, τη χώρα του προτού γίνει χώρα του.

Τι βρίσκει; Οικογενειακά θαμμένα μυστικά, φόνους, τραύματα που ταξιδεύουν μέσα στον χρόνο, ανολοκλήρωτους έρωτες, εικόνες και λέξεις που στοιχειοθετούν μια ανώμαλη διαδρομή μέσα από την οποία ο αφηγητής προσπαθεί να βρει τις χαμένες συνδέσεις: με τον εαυτό του, πρωτίστως όμως με τους άλλους γύρω του.

«Όταν μιλάμε για τη ζωή του πατέρα μας, σε ποιο βαθμό μιλάμε για τη δική μας τη ζωή; Πάνω απ' όλα, σε ποιο βαθμό μιλάμε για τη ζωή όλων των πατέρων του κόσμου, τη ζωή όλων των δυνητικών αναγνωστών μας; Δεν υπάρχει ασφαλής απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα είχε νόημα η γραφή αυτού του βιβλίου αν ένιωθα πως αφορά μονάχα τον άνθρωπο που γνώρισα. Έχει νόημα και λόγο ύπαρξης μονάχα αν έχω κατά νου σε κάθε σελίδα ότι αυτή θα είναι μια αφήγηση που θα αφορά τον κάθε άγνωστο, τον κάθε πατέρα και την κάθε μητέρα, τον κάθε γιο και την κάθε κόρη που δεν γνώρισα ποτέ».

(Από την παρουσίαση του βιβλίου στο οπισθόφυλλο)

Βρείτε το βιβλίο (ενδεικτικά): https://www.politeianet.gr/

«Τα πορφυρά πανιά» του Αλεξάντρ Γκριν

Συγγραφέας: Александр Грин
Τίτλος πρωτοτύπου: Алые паруса
Είδος έργου: Νουβέλα
1η έκδοση στη ρωσική γλώσσα: 1923
Ελληνικός τίτλος: Τα πορφυρά πανιά
Μετάφραση: Ιοκάστη Καμμένου
Επιμέλεια: Γιώτα Κριτσέλη, Αλεξάνδρα Ιωαννίδου
Εκδόσεις: Κίχλη
Σειρά: Ξένη πεζογραφία / Ρώσοι συγγραφείς
Έτος έκδοσης: 2013





Τοποθετημένη στην επινοημένη από τον συγγραφέα, φανταστική χώρα που κάποιοι ονόμασαν «Γκρινλάντια», η νουβέλα του Αλεξάντρ Γκριν υιοθετεί την τεχνική της παραβολής και την ατμόσφαιρα του παραμυθιού για να αφηγηθεί μια μυθική ιστορία αγάπης. Η ερωτική αφύπνιση των δύο νεαρών ηρώων, της Ασσόλ και του Γκρέυ, και η πορεία προς την εκπλήρωση του έρωτά τους δίνονται μέσα από λαμπρές περιγραφές της φύσης και αρχετυπικούς συμβολισμούς. Ωστόσο, σε ένα δεύτερο επίπεδο, ως βασικό θέμα του κειμένου προβάλλει η αντίθεση ανάμεσα στην πεζή, εχθρική πραγματικότητα και την αληθινή ζωή: τον κόσμο του ονείρου και της επιθυμίας.

Γραμμένα σε ιδιαίτερα αισθαντική γλώσσα, τα Πορφυρά πανιά (1923) θεωρήθηκαν δείγμα ενός ιδιότυπου αισθητισμού, όταν, λίγα χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, σιγούσαν ο ένας μετά τον άλλον οι Ρώσοι μοντερνιστές, για να παραχωρήσουν τη θέση τους σε αμφιβόλου ταλέντου «προλετάριους» συγγραφείς. Το κλίμα ωστόσο άλλαξε άρδην από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, οπότε εγκαινιάζεται μία περίοδος ενθουσιώδους υποδοχής του έργου του Γκρίν, που διαρκεί μέχρι σήμερα, καθιστώντας τα Πορφυρά πανιά μιαν από τις πιο δημοφιλείς νουβέλες της ρωσικής λογοτεχνίας.

Πηγή: https://kichli.com/

«Το βενετικό αρχείο της μονής Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων» της Χρύσας Μαλτέζου

Η αξιολόγηση, επεξεργασία και έκδοση αρχειακού υλικού είναι πάντα μια απαιτητική και χρονοβόρα διαδικασία, που απαιτεί μια σειρά από επιστημονικές δεξιότητες αλλά και μεγάλη αφοσίωση από τον ερευνητή. Καρπός μιας τέτοιας προσπάθειας είναι το πόνημα που παρουσιάζουμε σήμερα.

Συγγραφέας: Χρύσα Μαλτέζου
Τίτλος πρωτοτύπου: Το βενετικό αρχείο της μονής Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων. Σκρετούρες παλιές (1688-1715)
Είδος έργου: Αρχειακό υλικό
Εκδόσεις: Ακαδημία Αθηνών
Έτος έκδοσης: 2020








«Στο αρχειακό υλικό που διαθέτουμε για την Πελοπόννησο της δεύτερης περιόδου της βενετικής κυριαρχίας συγκαταλέγονται 103 έγγραφα, των ετών 1688-1715, τα οποία έχουν σωθεί στη μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, παρά τις καταστροφές που γνώρισε το μοναστήρι στην πορεία του χρόνου. Οι ως τώρα μελετημένες πηγές αυτής της εποχής απεικονίζουν την πολιτική που άσκησε η Βενετία στην κτήση της, με επακόλουθο τη δραστηριότητα των βενετών αξιωματούχων, οι οποίοι ανέλαβαν να καταστρώσουν και να εφαρμόσουν προγράμματα που αποσκοπούσαν στη δημογραφική, διοικητική και οικονομική ανασυγκρότηση της Πελοποννήσου. Σε αντίθεση με την πληροφόρηση που αφορά τις ενέργειες των βενετικών αρχών, των ξένων δηλαδή κυριάρχων, οι μαρτυρίες της μοναστηριακής συλλογής εστιάζουν στο στρώμα των κυριαρχούμενων κατοίκων. Τα έγγραφα αναφέρονται στην προσπάθεια των μοναχών να προσαρμοστούν στις γραφειοκρατικές απαιτήσεις των Βενετών και να προασπίσουν τη μοναστηριακή κτηματική περιουσία. Συγχρόνως, με επίκεντρο το μοναστήρι, το αρχειακό υλικό προσφέρει γενικότερα μια καλή εικόνα της κοινωνίας των Καλαβρύτων και της ευρύτερης περιοχής, ενώ παράλληλα διαφωτίζει τα ποικίλα ζητήματα που απασχολούσαν τους βενετούς αξιωματούχους, τους ντόπιους και τους εποίκους, όπως π.χ. η διάκριση της δημόσιας από την ιδιωτική γη, η παραχώρηση από το βενετικό δημόσιο έγγειων αγαθών σε εποίκους, ζητήματα μικροοικονομίας κ.ά...»

(Απόσπασμα από την Εισαγωγή)

Πηγή: http://miet-amerikis13.blogspot.com/

«Δίχτυ ασφαλείας» του Αντρέα Καμιλλέρι

Ένα από τα πιο πολύμορφα, μυστηριώδη και επίκαιρα έργα του Αντρέα Καμιλλέρι, με τον μόνιμο ήρωά του, τον αστυνόμο Μονταλμπάνο. Διαβάζεται ευχάριστα αλλά και προβληματίζει. Εδώ ο αστυνόμος δέχεται τη βοήθεια της εντελώς νέας γενιάς, αλλά επίσης μπαίνει βαθιά στον κόσμο της και βρίσκεται μπροστά σε μια αποκάλυψη.

Συγγραφέας: Andrea Camilleri
Τίτλος πρωτοτύπου: La rete di protezione
Είδος έργου: Αστυνομικό μυθιστόρημα
1η έκδοση στην ιταλική γλώσσα: Sellerio Editore, Palermo 2017
Ελληνικός τίτλος: Δίχτυ ασφαλείας
Μετάφραση: Φωτεινή Ζερβού
Επιμέλεια - Διορθώσεις: Γιώργος Κασαπίδης
Εκδόσεις: Πατάκης
Σειρά: Σύγχρονη ξένη λογοτεχνία
Έτος 1ης έκδοσης: 2019




Η πολυτάραχη και έντονη ατμόσφαιρα που αλλάζει την καθημερινότητα και ξεσηκώνει τη Βιγκάτα θυμίζει πανηγύρι ή λούνα παρκ. Στην πόλη πραγματοποιούνται τα γυρίσματα μιας σειράς για τη σουηδική τηλεόραση. Για ν' αλλάξει το αστικό τοπίο και τα κτίρια να μοιάζουν μ' εκείνα της δεκαετίας του '50, οι τεχνικοί συγκέντρωσαν πληροφορίες και στοιχεία από ερασιτεχνικά φιλμ που είχαν γυριστεί σε διάφορα σημεία της πόλης. Στο κινηματογραφικό μασκάρεμα εμπλέκεται ακόμη και το αστυνομικό τμήμα, διακινδυνεύοντας να γελοιοποιηθεί εξαιτίας μιας πινακίδας που το παρουσιάζει σαν «Αίθουσα χορού».

Μέσα από σκονισμένους φακέλους προκύπτουν κατά τη διάρκεια της αναζήτησης των παλιών φιλμ, που αποτύπωναν εκείνη την εποχή, έξι χρονολογημένα φιλμάκια που επί έξι χρόνια, την ίδια πάντα ώρα, την ίδια μέρα και τον ίδιο μήνα, κινηματογραφούν με εμμονή τη θαμπή λευκότητα ενός τοίχου.

Ο Μονταλμπάνο καλείται ν' αναγνώσει σ' εκείνο το κενό, λευκό πλαίσιο την πλοκή, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που εμφανίζεται και χάνεται: οδυνηρά εσωστρεφές και αινιγματικό, ίσως αβάσταχτο. Με διαφορετικό τρόπο προχωρά διστακτικά η παράλληλη έρευνα, που αφορά ένα επεισόδιο εκφοβισμού στο οποίο περιπλέκεται μυστηριωδώς μια ένοπλη εισβολή σε σχολείο. Ο Μονταλμπάνο αναγκάζεται ν' αναμετρηθεί για τα καλά με το φωτεινό και έξυπνο μυαλό εφήβων που έχουν σχέσεις μόνο μέσα από το skype και που με τη ζωντάνια και την ορμητικότητά τους, σαν νέοι Αργοναύτες, εμπιστεύονται την εύθραυστη τρυφερότητά τους στην περιπέτεια του διαδικτύου.

(Από την παρουσίαση του βιβλίου στο οπισθόφυλλο)

«...Ευδοκία με λένε!» της Εύας Παυλίδου

Συγγραφέας: Εύα Παυλίδου
Τίτλος πρωτοτύπου: ...Ευδοκία με λένε! Όταν ο πόνος έγινε ποίηση
Είδος έργου: Ποίηση και διήγημα
Εκδόσεις: Όστρια
Έτος έκδοσης: 2015









Αναζητήστε το βιβλίο: https://www.protoporia.gr/

«Βία στο σχολείο, βία του σχολείου» - Συλλογικό έργο

Συγγραφέας: συλλογικό έργο
Τίτλος πρωτοτύπου: Βία στο σχολείο, βία του σχολείου
Επιμέλεια: Λουκία Μπεζέ
Εκδόσεις: Ελληνικά Γράμματα
Έτος έκδοσης: 1998









Το γεγονός ότι δεν δίνουμε σημασία σε αυτούς που βρίσκονται «εκτός κανόνα», το γεγονός ότι δεν θέλουμε να τους βλέπουμε, δεν θέλουμε να τους ακούμε, ισοδυναμεί με πραγματικό δράμα, το οποίο δεν είναι άλλο από τον «κοινωνικό θάνατο» ενός μέρους των περιθωριακών, των απροσάρμοστων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Όλων αυτών στους οποίους η σιωπηλή αδιαφορία συντηρεί ένα τραύμα ταπείνωσης του ναρκισσισμού της. Το «βρικολάκιασμα», ως μεταφορική έκφραση, θα μας χρησιμεύσει για να αναδείξουμε αυτόν τον λίγο-πολύ συνειδητό μηχανισμό, που τίθεται σε λειτουργία όταν δεν θέλουμε να καθρεφτίσουμε κάτι που μας ενοχλεί. Γνωρίζετε ότι ο βρικόλακας έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, ότι όχι μόνον τρέφεται με το αίμα των θυμάτων του, αλλά, επιπλέον, όταν ένα «βρικολακιασμένο» υποκείμενο περνάει μπροστά από έναν καθρέφτη, δεν αντικατοπτρίζεται σε αυτόν. Έτσι, λοιπόν, με το να μην αντικατοπτρίζουμε τους διαφορετικούς, τους απροσάρμοστους, με το να μην θέλουμε να δούμε τη διαφορετικότητά τους, τις ανάγκες τους, τους μετατρέπουμε σε βρικόλακες. Αρνούμαστε την ύπαρξή τους και, κατά συνέπεια, τους οδηγούμε σε «κοινωνικό θάνατο».

(Από την παρουσίαση του βιβλίου στο οπισθόφυλλο)

Τα άρθρα

- Jacques Selosse: "Βία (προέλευση, σενάρια, πρότυπα) και μη προσαρμογή", "Αυτονομήστε με", "Συντροφεύω"
- Victor Courtecuisse: "Αλληλεπίδραση ασκούμενης βίας και υφιστάμενης βίας στην εφηβεία"
- Jacques Pain: "Για τη θεσμική βία στο σχολικό περιβάλλον"
- Λουκία Μπεζέ: "Βία στο σχολείο και βία του σχολείου"
- Jacques Fortin: "Κατάρτιση των εκπαιδευτικών στην πρόληψη των καταστάσεων βίας"

«Το ζορμπαλίκι των ραγιάδων» του Νίκου Σαραντάκου

Τι ήταν ο ελτζής, ο βεκίλης και ο καϊμακάμης; Ποια ήταν η διαφορά του αρματολού από τον κλέφτη; Ποιοι ήταν οι Κακλαμάνοι, οι Ταλαρίσιοι και οι Χαλδούπηδες; Ποιος ήταν ανώτερος: ο αγάς, ο πασάς ή ο μπέης; Το μπρίκι ήταν πιο δυνατό, η κορβέτα ή η φρεγάτα; Ποια θέση είχαν στο οθωμανικό σύστημα ο σούμπασης, ο τασιλτάρης και ο ζαμπίτης; Ποια σημασία είχαν στα ελληνικά της εποχής οι λέξεις λουφές, πρέζα και τερτίπι;

Συγγραφέας: Νίκος Σαραντάκος
Τίτλος πρωτοτύπου: Το ζορμπαλίκι των ραγιάδων - Ανιχνεύοντας το 1821 μέσα από τις λέξεις του
Είδος έργου: Λεξικό - Λημματολόγιο
Εκδόσεις: Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου
Έτος έκδοσης: 2020









Ο δικός μου σκοπός ήταν να καταρτίσω ένα μικρό λεξικό, ένα λημματολόγιο του Εικοσιένα ώστε να ανιχνεύσουμε το Εικοσιένα μέσα από τις λέξεις του. Οι πηγές που χρησιμοποίησα, είτε με συστηματική αποδελτίωση είτε με κορφολόγημα, ανήκουν στις εξής κατηγορίες κειμένων:

- Δημοτικό τραγούδι
- Απομνημονεύματα και ημερολόγια (Μακρυγιάννης, Κολοκοτρώνης, Κασομούλης, Φωτάκος, Καρώρης, Κριεζής, Σαχτούρης κτλ.)
- Αλληλογραφία επίσημη και ιδιωτική (Αρχείο Μαυροκορδάτου, Φρουράς Μεσολογγίου, Γκούρα, κτλ.)
- Συλλογές εγγράφων και ντοκουμέντων (Φυσεντζίδης, Ελληνικά Υπομνήματα, Σπετσιώτικα κτλ.) όπου και πολλές επιστολές.
- Τα Αρχεία της Παλιγγενεσίας, που περιλαμβάνουν κυρίως επίσημα κείμενα αλλά και όχι λίγα δείγματα λαϊκού λόγου σε αναφορές πολιτών.
- Εφημερίδες της εποχής (Ελληνικά Χρονικά, Φίλος του Νόμου, Γενική Εφημερίς κτλ.)
- Μεταγενέστερη ιστοριογραφία (Βακαλόπουλος, Κόκκινος, Κορδάτος, Παπαγιώργης κτλ.)
- Μεταγενέστερη λογοτεχνία.

Αναλυτική παρουσίαση του βιβλίου από τον συγγραφέα: https://sarantakos.wordpress.com/

Βρείτε το βιβλίο (ενδεικτικά): https://www.protoporia.gr/

«Άφθαρτη ετικέτα» της Ελένης Σακκά

Συγγραφέας: Ελένη Σακκά
Τίτλος πρωτοτύπου: Άφθαρτη ετικέτα
Είδος έργου: Ποίηση
Εκδόσεις: Το σκαθάρι
Σειρά: Ελληνική λογοτεχνία - Ποίηση
Έτος έκδοσης: 2021









Αερικό

Αρχέγονη πορεία το μονοπάτι της ζωής·
κάθε δάκρυ λυγμός σε ηπειρώτικο μοιρολόϊ,
κάθε έρωτας δοξαριά σε κρητική μαντινάδα.
Περιπλανώμενος Οδυσσέας εγώ, χωρίς πυξίδα,
με σκισμένα πανιά
σε ερημικά νησιά καταφεύγω
χαραγμένα πάνω σε πάπυρους λιωμένους από αιώνες·
απέραντο γαλάζιο να με σκεπάζει
να με ενώνει με το άπειρο.
Όμως, ο δύσμορφος Πολύφημος,
από τα βάθη της γης εμφανίζεται
και ενδύεται λαμπρότητα και ωραιότητα
για να επιβλέπει τα πάντα με εθελούσια αποδοχή.
Φυγάδας με δόλο καταφέρνω ν΄αντισταθώ
και ερημίτης όπως πάντα να βρεθώ σε απάγκιο λιμάνι.
Αναδύονται τείχη προστασίας από θυελλώδεις ανέμους,
σκοτεινιάζει το φως, καλύπτονται τ΄άστρα,
μα είναι χάρτινα τα τείχη και οφθαλμαπάτη το σκοτάδι·
περιπέτεια η αλήθεια, περιπέτεια η ζωή.
Ο φιλόμουσος Αίολος με συμπονά
και μου χαρίζει το ασκί των ανέμων να ορίζω,
δεμένο με χρυσή κλωστή.
Ο Ζέφυρος τους απελευθερώνει, γιατί ασφυκτιούν·
τρικυμίες και θύελλες
από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη με σπρώχνουν
αιώνες τσακισμένη ανθρώπινη φιγούρα.
Μελωδία απόμακρη, παράξενη από άφυλες Σειρήνες
αδυνατεί να με συγκινήσει και να με προσεγγίσει
αερικό σε κύματα, λαγκάδια, βουνά καταφεύγω,
για να γλυτώσω ή να πεθάνω...

Λεπτομέρειες για το βιβλίο: https://www.dodonipublications.gr/

Περιοδικό «Πόρφυρας»

Κυκλοφόρησε το τεύχος 175-176 του σημαντικού κερκυραϊκού λογοτεχνικού περιοδικού «Πόρφυρας». Υπάρχουν για μια ακόμα φορά πολλές και ενδιαφέρουσες συνεργασίες ανθρώπων των γραμμάτων του τόπου μας, τις οποίες μπορείτε να δείτε, όπως και να βρείτε το περιοδικό, εδώ.

Το περιοδικό κυκλοφορεί ανελλιπώς από τον Ιούλιο του 1980. Έχει μια μακριά διαδρομή στον χρόνο και το 2009 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο (εξ ημισείας με το «Εντευκτήριο» της Θεσσαλονίκης). Τον Ιανουάριο του 1981, οι δύο βασικοί συντελεστές του περιοδικού, ο Δημήτρης Κονιδάρης και ο Περικλής Παγκράτης, σε σημείωμά τους στο περιοδικό «Διαβάζω» υπογράμμιζαν ότι ο «Πόρφυρας» επεδίωξε να καλύψει «το λογοτεχνικό κενό από πλευράς περιοδικού εντύπου στην Κέρκυρα».

Ο «Πόρφυρας» σχεδιάστηκε από τους Δημήτρη Κονιδάρη, Περικλή Παγκράτη και Σωτήρη Τριβιζά, καθώς και από τον ζωγράφο Σπύρο Αλαμάνο (1947-2011), ο οποίος είχε αναλάβει τα εικαστικά. Καθ' οδόν, η εκδοτική του ομάδα διευρύνθηκε με τους ποιητές Θεοτόκη Ζερβό και Νάσο Μαρτίνο, ενώ για ένα διάστημα είχε συμμετοχή στη συντακτική επιτροπή και ο ποιητής Δημήτρης Ι. Σουρβίνος (1924-2008). Στην πραγματικότητα, η ομάδα του «Πόρφυρα» υπήρξε πάντα πολύ ευρύτερη, αφού ένας κύκλος φίλων και στενών συνεργατών στάθηκε η κινητήρια δύναμη του περιοδικού.

Τέσσερις είναι οι σταθμοί στην πορεία του περιοδικού. Το πρώτο στάδιο διήρκεσε μέχρι το 14ο τεύχος (1980-1983) και αποτελούσε ένα «προσκλητήριο» κατά κύριο λόγο στους εργάτες των κερκυραϊκών γραμμάτων. Το δεύτερο διήρκεσε από το 15ο τεύχος μέχρι το 30ό (1983), τότε δημιουργήθηκε η εκδοτική ομάδα του. Στο τρίτο στάδιο (από το 31ο τεύχος, 1985), ο «Πόρφυρας» μπήκε στη φωτοσύνθεση και εν συνεχεία στον Η/Υ, οπότε στερήθηκε την ομορφιά της κλασικής τυπογραφίας (στοιχειοθεσία «στο χέρι»), αλλά μπόρεσε να έχει περισσότερες σελίδες και ύλη.

Αυτή περίπου την περίοδο -το τέταρτο στάδιο της πορείας του περιοδικού- σημειώνεται η απαρχή μιας στέρεης συνεργασίας σε επίπεδο δημοσιεύσεων με το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Η σύνδεσή του «Πόρφυρα» με το πανεπιστήμιο συνετέλεσε στο να προστεθεί στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού ο σύμβουλος έκδοσης Θεοδόσης Πυλαρινός, από το 101ο τεύχος (2001) μέχρι το 2013. Η λειτουργία του Ιονίου Πανεπιστημίου έδωσε νέα πνοή στην Κέρκυρα και μεγάλη ώθηση στην πνευματική κίνηση του νησιού.

Ο «Πόρφυρας» έχει κάνει αφιερώματα σε σπουδαίους Κερκυραίους και Επτανήσιους δημιουργούς, τον Διονύσιο Σολωμό, τον Ιάκωβο Πολυλά, τον Ανδρέα Κάλβο, τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη, τη Μαρί Ασπιώτη, τον χαράκτη Νίκο Βεντούρα, αλλά και λογοτέχνες από την υπόλοιπη Ελλάδα, λ.χ. τους Γιώργο Σεφέρη, Ανδρέα Εμπειρίκο, Θανάση Βαλτινό. Επίσης, προχώρησε στη διοργάνωση πνευματικών εκδηλώσεων και συνεδρίων, καθώς και στην προκήρυξη λογοτεχνικών διαγωνισμών.






Σημείωση: Όλα τα σημεία του που παρουσιάζουν την ιστορία του περιοδικού είναι αποσπάσματα από άρθρο της εφημερίδας «Αυγή» και μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο στην παρακάτω διεύθυνση: https://www.avgi.gr/

«Ο Μαιγκρέ και η νεκρή κοπέλα» του Ζωρζ Σιμενόν

Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ επιχειρεί να ανασυνθέσει τις τελευταίες μέρες και ώρες στη ζωή μιας κοπέλας που βρέθηκε νεκρή μια νύχτα στους δρόμους του Παρισιού. Προσπαθεί να μπει στη θέση της και να φανταστεί τι σκέψεις και τις πράξεις της. Τον ενδιαφέρει ο χαρακτήρας του θύματος, ψάχνει να γνωρίσει και να καταλάβει την κοπέλα, θέτοντας ερωτήματα σε όσους τη συνάντησαν. Το ενδιαφέρον του Μαιγκρέ για το θύμα τον οδηγεί σε μια συναισθηματική ταύτιση μαζί του. Μια από τις δυνατότερες ιστορίες του Σιμενόν με τον Μαιγκρέ.

Συγγραφέας: Georges Simenon
Τίτλος πρωτοτύπου: Maigret et la Jeune Morte
Είδος έργου: Αστυνομικό μυθιστόρημα
1η έκδοση στη γαλλική γλώσσα: Presses de la Cité, Παρίσι 1954
Ελληνικός τίτλος: Ο Μαιγκρέ και η νεκρή κοπέλα
Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Επιμέλεια: Σταύρος Πετσόπουλος
Εκδόσεις: Άγρα
Έτος 1ης έκδοσης: 2021





Χρόνια ολόκληρα, η Λουίζ έψαχνε επίμονα τη θέση της χωρίς ποτέ να τη βρει. Χαμένη σ’ έναν κόσμο που δεν τον καταλάβαινε, γραπώθηκε απελπισμένα από την πρώτη τυχούσα γυναίκα, και αυτή κατέληξε να τής τη φέρει. Μόνη, σκλήραινε μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, όπου μάταια προσπαθούσε να μάθει τους κανόνες του παιχνιδιού. Μάλλον δεν γνώριζε τίποτα για τον πατέρα της. Από μικρή, ήδη, θα έπρεπε να αναρωτιέται γιατί η μητέρα της δεν ήταν σαν τις άλλες, γιατί οι δυό τους ζούσαν διαφορετικά απ’ τους γείτονες. [...]

—Είναι όμορφη, συμφωνείτε ;

Δεν ήταν η λέξη που έψαχνε ο Μαιγκρέ, ούτε αυτή που αντιστοιχούσε ακριβώς στην πραγματικότητα. Η κοπέλα, σίγουρα, ήταν όμορφη, όμως υπήρχε κάτι παραπάνω, που ήταν δύσκολο να το προσδιορίσει. Ο φωτογράφος είχε καταφέρει να δώσει ζωή σ’ αυτά τα μάτια που έμοιαζαν να κάνουν μία ερώτηση που παρέμενε όμως αναπάντητη.

Σε δύο εκτυπώσεις φορούσε το μαύρο της φόρεμα· σε μία άλλη το καφέ καρώ παλτό· και στην τελευταία ήταν με το βραδινό. Τη φανταζόσουν στους δρόμους του Παρισιού, όπου υπήρχαν τόσες κοπέλες σαν την ίδια, να στριμώχνεται ανάμεσα στο πλήθος, να σταματάει για να χαζέψει λίγο τις βιτρίνες και να συνεχίζει το δρόμο της για ένας Θεός ξέρει πού.

Είχε κάποτε έναν πατέρα, μία μητέρα, αργότερα, στο σχολείο, συμμαθήτριες. Στη συνέχεια, κάποιοι άνθρωποι τη γνώρισαν νεαρή κοπέλα, γυναίκες, άνδρες. Τους είχε μιλήσει. Τη φώναζαν με το όνομά της. Όμως, τώρα ήταν νεκρή, κανείς δεν φαινόταν να τη θυμάται, κανείς δεν ανησυχούσε, ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Διαβάστε περισσότερα: http://agrapublications.blogspot.com/