Είμαστε δρόμοι που χωρίζονται, θαρρείς
μια άγρια άβυσσος προβάλλει εκεί, στη μέση,
είμαστε κάμποι που σκοτείνιασαν νωρίς,
είμαστε η νύχτα που θεριεύει πριν να πέσει.
Είμαστε λόγια που σκορπίζονται στη γης,
λίγος αέρας στα κλαδιά που ψιθυρίζει,
είμαστε αγάπη κι ευτυχία της στιγμής
και δυο φιλιά που δεν μπορεί η ζωή να σβήσει.
Είμαστε όντα συμπαγή και τραγικά
μ’ άπειρες πόρτες στις ακτές του λογισμού μας
κι άπειροι φύλακες κρατάνε τα κλειδιά,
άκαμπτοι όσο το ατσάλι του εαυτού μας.
Ηλίας Οικονομόπουλος
(Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Μονόκλ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου