Τίτλος πρωτοτύπου: Νοσταλγία για μια Αθήνα που αγάπησα (1947-1957)
Είδος έργου: Αυτοβιογραφικά αφηγήματα
Αριθμός σελίδων: 128
ISBN: 9786182180334
Πρόλογος: Γιώργος Κόκκινος
Επιμέλεια: Δάφνη Χρήστου
Εκδόσεις: Καπόν
Έτος έκδοσης: 2024
Το νέο πόνημα της Ντόνας-Λίλιαν Καπόν, πέραν του ιστορικού, έχει έντονα αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, γίνεται δε το όχημα για μία νοσταλγική επιστροφή στο παρελθόν μίας διαφορετικής Αθήνας.
Από την πρώτη σελίδα του βιβλίου, η διεισδυτική της ματιά μάς οδηγεί σε μία νοερή επιστροφή στα παιδικά της χρόνια, τις μνήμες των οποίων κρατάει ζωντανές μέσα της, συγχρόνως όμως παρασύρει τον αναγνώστη σε μία ουσιαστική ξενάγηση σ’ αυτή την πανέμορφη γειτονιά της τότε Αθήνας, εκείνης του Πεδίου του Άρεως, με ό,τι αυτό θα μπορούσε να περικλείει. Η προσωπική της εκμυστήρευση επεκτείνεται σε σκέψεις και προβληματισμούς που εξακολουθούν να είναι επίκαιροι και να μας απασχολούν διαχρονικά, τους εκθέτει δε με αφοπλιστική ειλικρίνεια και σε ιδιαίτερα απολαυστική γλώσσα, από την οποία απουσιάζει η παραμικρή υποψία δογματισμού. Η συγγραφέας καταφέρνει να ανασύρει από τη λήθη μία εποχή που δεν μοιάζει σε τίποτα με τη σημερινή, αλλά έχει τη δύναμη να συγκινεί όσους την έζησαν και να προβληματίζει τους νεότερους που ασφυκτιούν κάτω από τους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης μεγαλούπολης.
Αυτή είναι η Αθήνα που αγάπησε...
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“... Ήρθε η στιγμή να πάρουμε το μονοπατάκι που θα μας οδηγούσε στο πάρκο των παιδικών μας χρόνων, όπου κάθε γωνιά φύλαγε μνήμες μιας ευτυχισμένης ζωής. Από το ραντεβού μας απουσίαζαν ο κυρ Νικολάκης και το κιόσκι του, στα αριστερά. Πλησιάσαμε τον Άγιο Χαράλαμπο. Μπήκαμε στον μισοφωτισμένο χώρο. Στα πρόσωπα των αγίων του Κόντογλου αναγνώριζα μακρινούς, μισοξεχασμένους φίλους. Κι όμως, δεν χρειάστηκαν παρά λίγα μόνον λεπτά για να πιάσω το μουβάρι της μνήμης και να το ξετυλίξω: είδα τον εαυτό μου να περιφέρεται μαζί τους στο Ιπποδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. Ένιωσα ότι ήμουν κάτοικος της Βασιλεύουσας, ντυμένη με πορφύρα και στολισμένη με αστραφτερά κοσμήματα. Ένα δέος με κυρίευσε… Πόση δύναμη λοιπόν ασκούσαν αυτές οι αγιογραφίες; Τότε ομολόγησα στον εαυτό μου αυτό που ίσως από τη φύση μου δεν μπορώ εύκολα να δεχθώ: όσο και να ψάχνεις με νοσταλγία για ένα παρελθόν που έχει καταρρεύσει κάτω από το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου, δεν θα μπορέσεις να το ξαναβρείς, όμως θα υπάρχουν πάντα κάποια στοιχεία που θα παραμένουν άφθαρτα, ακριβώς γιατί δεν αποτελούνται από ύλη και στοχεύουν, αλάνθαστα, κατευθείαν στην ψυχή ...”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου