Απ' όλα τα βιβλία του Ζοζέ Σαραμάνγκο που βρίσκονται κάπου στο σπίτι μόνο ένα έχω δύο φορές. Είναι το Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις. Πρόκειται για την ιστορία ενός από τους πολλούς «ετερώνυμους», ενός από τα πολλά alter ego του Πεσόα, ενός γιατρού αυτή τη φορά, που επιστρέφει στη Λισαβόνα λίγο πριν το ξέσπασμα του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου μετά από μακρόχρονη παραμονή στη Βραζιλία.
Το διάβασα πριν από είκοσι χρόνια στις εκδόσεις Αλεξάνδρεια και ήταν η πρώτη μου επαφή με το έργο του Σαραμάνγκο. Έκτοτε έγινε αγαπημένος συγγραφέας. Όσα βιβλία του έχω διαβάσει είναι εξαίρετα, σπουδαία. Όμως τον Ρικάρντο Ρέις τον έχω ξεχωρίσει για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί εκεί ο εσωτερικός μονόλογος/ η ροή συνείδησης ως αφηγηματική επιλογή οδηγεί σε θαυμαστά αποτελέσματα. Θα το ξαναδιαβάσω μόλις τακτοποιήσω κάποιες άλλες αναγνωστικές εκκρεμότητες σε διαφορετική έκδοση αυτή τη φορά.
Σημείωση: Την έκδοση του Καστανιώτη έχουμε παρουσιάσει εδώ: https://olaeinailexeis.blogspot.com/2021/02/blog-post_2.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου