H γραφή για τη συγγραφέα Πόλυ Γιαννοπούλου είναι μια λυτρωτική διαδικασία. Γι' αυτό άλλωστε δε σταματά να γράφει και να μοιράζεται τις σκέψεις της με το κοινό. Σήμερα φιλοξενείται στις Τέχνες με αφορμή το δεύτερο εκδοθέν βιβλίο της με τίτλο Κράτα το σαν φυλαχτό που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γλαρόλυκοι.
Κυρία Γιαννοπούλου, πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;
Ονομάζομαι Γιαννοπούλου Πόλυ. Μένω στην Αθήνα τα τελευταία 25 χρόνια. Η καταγωγή μου είναι από ένα χωριό της Μεσσηνίας, στη Πελοπόννησο, όπου μεγάλωσα, τελείωσα το σχολείο και έφυγα για σπουδές.
Δουλεύω στον τομέα της υγείας και το επάγγελμα μου έχει δυναμώσει και έχει καλλιεργήσει την αγάπη μου και την ενσυναίσθηση για τους ανθρώπους.
Ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα και η ανάγκη μου για δύναμη, ήταν η αρχή να αδράξω την ευκαιρία και να κάνω τα συναισθήματα, τις σκέψεις και την αισιοδοξία μου… δημιουργική γραφή.
Έχω γράψει δύο βιβλία ως τώρα και ετοιμάζω ακόμα δύο για το άμεσο μέλλον, ένα παιδικό γραμμένο για καλό σκοπό και ένα άλλο βιβλίο με χιούμορ, γέλιο και καλή διάθεση.
Το πρώτο βιβλίο μου είναι βιωματικό και αλληγορικό συγχρόνως. Το να εκφραστώ μέσω του γραπτού λόγου ήταν η ψυχοθεραπεία μου. Το βιβλίο Η σκέψη μου σ΄ εκείνον κυκλοφόρησε το 2018 και έχω μιλήσει για το θέμα του στην δημόσια τηλεόραση της ΕΡΤ.
Το δεύτερο βιβλίο μου, Κράτα το σαν φυλαχτό, είναι αφιερωμένο στην γιαγιά μου, την γιαγιά-Μαρία της ιστορίας. Εκεί σας πηγαίνω ένα ταξίδι στο 1930, όπου μέσα από διάφορα δρώμενα και καταστάσεις, αφήνω μυρωδιές και αρώματα από το παρελθόν να έρθουν να δέσουν γλυκά με το μέλλον.
Συνεχίζω να γράφω και να εκφράζομαι, καθώς μέσα από την συγγραφή νιώθω τόσο ευγνώμων που μπορώ και το μοιράζομαι μαζί σας.
Ονειρεύομαι τα βιβλία μου να σταθούν συντροφιά σας, να σας ταξιδέψουν, να σας γεμίσουν δυνατά συναισθήματα και να σας αφήσουν γεύσεις, χρώματα και αρώματα.
Ασυνείδητα, σαν σανίδα σωτηρίας, πιάστηκα από την συγγραφή καθώς ένιωθα ότι αν δεν το κάνω, κάπου θα χαθώ. Το 2015 διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού και αυτή η δύσκολη κατάσταση έγινε δημιουργία και ανάγκη να εκφραστώ. Ξαλάφρωνα την ψυχή μου από σκέψεις και γέμιζα τις σελίδες με δύναμη και πίστη.
Ναι η γραφή είναι λυτρωτική διαδικασία και όταν οι ιδέες μπαίνουν στο χαρτί, η επόμενη σκέψη είναι να γίνουν βιβλίο που θα αγαπηθεί και θα αγγίξει τους ανθρώπους.
[...]
Ας μιλήσουμε τώρα για το βιβλίο σας, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γλαρόλυκοι το 2022 και φέρει τον τίτλο Κράτα το σαν φυλαχτό. Ποιο υπήρξε το βασικό ερέθισμά σας για να ξεκινήσετε τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;
Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στην γιαγιά μου, την γιαγιά-Μαρία, που μας μεγάλωσε, μας ντάντεψε, μας ανάθρεψε. Καθώς μεγαλώνω, ωριμάζω και βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Πιστεύω ότι πολλά δεν της είπα όταν έπρεπε και αλλά τόσα της χρωστούσα. Μέσα από την δική της ζωή κατάφερα να δείξω τις αξίες της, τον χαρακτήρα της, τα λόγια της. Νομίζω ότι με το βιβλίο αυτό κάναμε μια ωραία κουβέντα. Και τις συμβουλές της σαν ευχή «τις κρατάω σαν φυλαχτό» και με αυτό πορεύομαι.
Είστε της γνώμης πως ό,τι το σκεπάζει ο χρόνος χάνεται για πάντα;
Ο χρόνος είναι κάτι το άπιαστο. Κάτι που περνάει και χάνεται. Αν το καλοσκεφτούμε, εμείς οι ίδιοι είμαστε και ύλη και χρόνος.
Χάνεται όταν τον αφήνουμε να περνάει χωρίς να εκμεταλλευόμαστε τις στιγμές.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου σας;
Οι παλιές γυναίκες και νοικοκυρές φύλαγαν τα πράγματά τους σε ένα σεντούκι και τα κρατούσαν σαν θησαυρό. Εγώ στο δικό μου σεντούκι, εκείνο της καρδιάς μου, κρατάω και φυλάω τα λόγια της. Πιο πολύτιμα και από θησαυρό. Σαν φυλαχτό! Είναι ο μόνος τίτλος που θα μπορούσε να εκφράσει το βιβλίο.
Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενο της ιστορίας σας.
Ένα ταξίδι σας πηγαίνω από το 1930, τότε που ο κόσμος ήταν αλλιώς, τότε που ο κόσμος είχε γεύση από μούστο και γλυκόπιοτο κρασί. Τότε που οι φωνές στα λιμάνια ηχούσαν διαφορετικές, που ο αέρας ερχόταν από τα βουνά, περνούσε ανενόχλητος και έφτανε μέχρι την θάλασσα. Και ξυπνούσε κύματα που έσκαγαν στα βράχια αφήνοντας αλάτι που οι γυναίκες το μάζευαν και το σέρβιραν στα σπίτια τους. Και όπως το έριχναν στα φαγητά τους, θαρρείς πως σκορπούσαν ιστορίες, ντοπιολαλιές και ο κόσμος γινόταν πιο ενδιαφέρον και πιο νόστιμος. (Απόσπασμα από το βιβλίο)
Ο χρόνος που υπολογίζουμε λάθος κάποιες φορές, καθώς άπιαστος, αόρατος και άυλος, είναι ο λόγος που έγραψα αυτό το βιβλίο, μιλώντας για ό,τι δεν προλάβαμε, δεν δείξαμε, δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία και μέσα από όλο αυτό το ταξίδι διαπιστώνουμε ότι ο χρόνος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε η ουσία, εμείς είμαστε η ύλη.
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη στην ιστοσελίδα https://www.texnesonline.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου