Ακίνητες προσμένουνε πίσω από κλειδαριές
Ενός σπιτιού παμπάλαιου· μα τα κλειδιά –αν τα θες–
Τα ’χουμε θάψει μυστικά κι ένοχα για το βράδυ.
Είναι σιωπές αλλόκοτες, με κάτι από απουσία,
Καμιά φορά αμήχανες, συνάμα ερωτικές,
Σ’ ένα ημίφως μαίνονται σε άγριες εποχές
Ή αναζητούν κάποια στυγνή και μάταιη συνουσία.
Κι όλη η παρέα χαρούμενη, με τ’ αλκοόλ στο στόμα
Κι εξήντα χρόνων προσμονή κομμένη με μαχαίρια
Δεν βλέπουν τις μικρές σιωπές που απλώνοντας τα χέρια
Στέλνουν σκιές ξοπίσω τους, αόρατες ακόμα.
Ηλίας Οικονομόπουλος
(Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό περιοδικό Fractal)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου