Δύο όψεις ενός κόσμου, από τον Έντβαρντ Μουνκ

«Περπατούσα στο δρόμο με δύο φίλους, ο ήλιος βασίλευε. Αισθάνθηκα κάτι σαν αναπνοή μελαγχολίας. Ο ουρανός έγινε ξαφνικά κόκκινος σαν αίμα. Σταμάτησα, έγειρα πάνω στα κάγκελα, πεθαμένος από την κούραση. Κοίταξα τα φλογισμένα σύννεφα που έμοιαζαν με αίμα. Το φιορδ κι η πόλη ήταν σαν ένα μαύρο-μπλε ξίφος. Οι φίλοι μου συνέχισαν να περπατούν. Εγώ έμεινα εκεί. Έτρεμα από το άγχος, αισθανόμουν πως η φύση εδονείτο από μια ατέλειωτη κραυγή».

«Ο μυστικισμός είναι πάντοτε μέσα μας. Όσο τον ανακαλύπτεις, τόσο ανεξήγητος γίνεται. [...] Αυτή η σημαντική μυστικοπαθής όψη της ανθρώπινης φύσης, θα αποτελέσει την ελεύθερη έκφραση όλων των λεπτών αποχρώσεων που μέχρι τώρα ανήκαν στη σφαίρα της Υπόθεσης».

      Έντβαρντ Μουνκ (1863-1944)

Δύο από τους σημαντικότερους πίνακες του μεγάλου Νορβηγού καλλιτέχνη:

Η κραυγή (1893)

Madonna (1895)

(Τα αποσπάσματα έχουν αποδοθεί από την Εύα Ζόγκαρη στο βιβλίο της Ο ζωγράφος Edvard Munch, εκδ. Νεφέλη 1985)