Σκέψεις για τη ζωγραφική - Αντρέ Μπρετόν

«Το μάτι υπάρχει σε άγρια κατάσταση. Τα θαύματα της γης σε ύψος τριάντα μέτρων, τα θαύματα της θάλασσας σε βάθος τριάντα μέτρων, δεν έχουν άλλο μάρτυρα παρά το έκπληκτο μάτι, που για τα χρώματα ανάγει τα πάντα στο ουράνιο τόξο. Προεξάρχει στη σημαντική ανταλλαγή σημάτων που, φαίνεται, απαιτεί η ναυσιπλοΐα του πνεύματος. Αλλά ποιος θα ορθώσει την κλίμακα της οράσεως; Υπάρχει αυτό που είδα αρκετές φορές και αυτό που άλλοι όμοια μου είπαν ότι είδαν, αυτό που πιστεύω ότι μπορώ να αναγνωρίσω, είτε ενδιαφέρομαι είτε όχι, π.χ. την πρόσοψη της Όπερας των Παρισίων, ή ένα άλογο, ή τον ορίζοντα· υπάρχει κι αυτό που δεν είδα παρά μονάχα πολύ σπάνια και δεν διάλεξα πάντοτε να ξεχάσω, ή να μην ξεχάσω, ανάλογα με την περίπτωση· υπάρχει αυτό που μάταια κοίταξα και δεν τολμώ ποτέ να δω, που είναι ό,τι αγαπώ (όταν αυτό είναι μπροστά δεν βλέπω ούτε και τα υπόλοιπα)· υπάρχει αυτό που είδαν άλλοι, λένε πως είδαν, και από υποβολή καταφέρνουν ή δεν καταφέρνουν να με κάνουν να το δω· υπάρχει ακόμα αυτό που βλέπω διαφορετικά απ’ ό,τι βλέπουν όλοι οι άλλοι, κι ακόμα αυτό που αρχίζω να βλέπω και δεν είναι ορατό. Και αυτό δεν είναι όλο».