Τίτλος πρωτοτύπου: Η Σιωπή της Περσεφόνης
Είδος έργου: Νουβέλα
Επιμέλεια: Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Εκδόσεις: Οδός Πανός
Έτος 2ης (παρούσας) έκδοσης: 2020
Όλοι μας γνωρίζουμε τον μύθο της Περσεφόνης. Την αρπαγή της από τον σκληρό Πλούτωνα στο Νύσιον πεδίον και τις κραυγές της που δεν άκουσε σχεδόν κανένας. Η Θεά Δήμητρα όμως την ζήτησε πίσω. Ο Πλούτωνας δέχτηκε με μία συμφωνία: τον μισό καιρό να βρίσκεται στον Πάνω Κόσμο και τον υπόλοιπο στον Κάτω. Ο τραυματικός χωρισμός μητέρας και κόρης έχει ήδη συντελεστεί...
Τι συμβαίνει όμως όταν ο μύθος επαναλαμβάνεται με μία Περσεφόνη που βυθίζεται στο σκοτάδι κάπου στα Πατήσια, με μια μάνα νεκρή και τον νέο Πλούτωνα -τον Αριστείδη- να μένει σιωπηλός στην λαδί μπερζέρα πολυθρόνα του;
(Από την παρουσίαση του βιβλίου στο οπισθόφυλλο)
Ένα ξεχωριστά ενδιαφέρον βιβλίο, που «διαταράσσει» με πολλούς τρόπους την ηρεμία του «ανυποψίαστου» αναγνώστη. Ένα βιβλίο πολύπλοκο, με αδιάκοπες εναλλαγές ήρεμης αφήγησης και ξαφνικών αναταράξεων, νηνεμίας και φουρτούνας, εσωτερικής αναζήτησης και ξεσπάσματος, που μιλάει για τα πάντα: για τον ψυχισμό, τη μοναξιά, την αναζήτηση του αδύνατου, τον έρωτα σε όλες τις μορφές του, την καταπίεση της γυναίκας, τις πληγές της παιδικής ηλικίας, την εμμονή, την τρέλα, τον Θεό. Μεγάλα πράγματα, διαχρονικά, δύσκολα να τα χειριστεί κανείς όλα μαζί, μα που ο συγγραφέας τα χειρίζεται με επάρκεια και ευαισθησία, κουβαλώντας στις «αποσκευές» του μια βαθιά και πολύπλευρη κουλτούρα, και -κυρίως- μια τιμιότητα.
Δεν είναι χαλαρή λογοτεχνία, σίγουρα δεν είναι από τα βιβλία που τα διαβάζει κανείς μόνο τις ώρες της σχόλης. Είναι ένα έργο για σκεπτόμενους ανθρώπους. Χωρίς να προσποιείται, αλλά και χωρίς να είναι ψυχαναγκαστικά επιτηδευμένο -όπως τόσα βιβλία που βλέπουμε συχνά τελευταία-, έχει ένα δικό του ιδιότυπο βάθος και καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να νιώσει πράγματα, να αναγνωρίσει εκεί μέσα κάτι από τον εαυτό του.
Θα το σύστηνα ανεπιφύλακτα.
Η. Ο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου