Ζυγώνει ένα σκιερό σύννεφο από σιωπή
Και ασφαλή απουσία
Κι υπάρχουν λουλουδάκια που πάντα θα μαζεύουν τα παιδιά
Όταν θα τρέχουν σε πέλαγα από μέλλον
Κι υπάρχουν παιδικές χαρές από αυτές που δε ζήσαμε
Με κούνιες από αγνό μετάξι
Και θύελλες από σφιγμένα πρόσωπα
Και ποταμοί χρυσοί γεμάτοι από μάτια
Που θα κοιτάζουν στιγμιαία προς τα εδώ
Και θα κυλούν διαβάζοντας καινούριες ψυχές
Καινούριες στιγμές
Και θ’ απαγγέλουν καινούριες απουσίες.
Άτιτλο
Η σιωπή είναι ένα απέραντο λιβάδι
στο χείλος του κόσμου.
Πέρα στο βάθος η μουσική.
(Πρώτη δημοσίευση στο ψηφιακό περιοδικό Εξιτήριον)
Ηλίας Οικονομόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου