Δύο ποιήματα της Ελένης Σακκά

Άσπρο πλεκτό

Εκείνη τη νύχτα έκλεισες τα μάτια σου τόσο ήσυχα·
κουράστηκες να ζεις, μου είπες, πριν από καιρό
και τότε ξεκίνησες...
Σου κράτησα απαλά το γερασμένο σου χέρι
και ήταν τόσο ζεστό...
Ύστερα το φιλί στο παγωμένο σου μέτωπο...
Σε κάθε όνειρό μου είσαι εκεί,
να με σκεπάζεις απαλά
να μην κρυώσω, να μην ξυπνήσω.
Η αγκαλιά σου μυρίζει ακόμη το αγιόκλημα
που είχαμε σκαρφαλωμένο στις σκάλες,
τα κάτασπρα μακριά μαλλιά σου
σύννεφα που με νανουρίζουν
και εκείνος ο πόνος στην καρδιά
που πάντα καταλάβαινες ότι έχω
σταματά...
Δίπλα στο παράθυρο,
εκεί θέλω να σε θυμάμαι,
εκεί που κάθε απόγευμα έπλεκες
για να μπαίνει -έλεγες- το φως του ήλιου
που τόσο αγαπούσες, γιατί φώτιζε,
γιατί σε φώτιζε.
Θηλιά-θηλιά στο κάτασπρο πλεκτό
έβλεπες τη ζωή αλλιώς·
λύπες, χαρές, προσμονές, απουσίες,
όλα γίνονταν λουλούδια, σχέδια, όνειρα, παραμύθια
και ήταν τόσο όμορφα,
γιατί ήταν αληθινά...
ύστερα σιγά-σιγά σταμάτησες να πλέκεις,
ύστερα σιγά-σιγά κουράστηκες να ζεις...

Η κρύα σκιά

Τη ζωή μου σκεπάζει μια κρύα σκιά,
με πληγώνει και με ξεγελά,
κρυώνω και κλαίω
μα συνεχίζει να με ακουμπά,
μου κρύβει το φως
μα εκείνο τη διαπερνά,
φεύγω μακριά της και είναι κοντά,
συνοδοιπόρος μπορεί και οδηγός.
Δεν το θέλω να με κοιτά,
όταν την αποδεχθώ μου χαμογελά,
με προκαλεί να τη δω
για να πάψω να τη φοβάμαι,
μου κρατά συντροφιά
και ο χρόνος περνά.
Θολώνει σιγά-σιγά
όχι γιατί δεν υπάρχει
μα γιατί κουράστηκα να με κυβερνά
και την κοιτώ διαφορετικά.
Τότε αρχίζει πραγματικά να σβήνει
και να μου σιγοψιθυρίζει
«ανάμνηση έγινα πια· να μ’αγαπάς!»

(Από την ποιητική συλλογή Άφθαρτη ετικέτα, εκδόσεις Σκαθάρι 2021)