«Ο περίπατος του Μπάστερ Κήτον» - Μονόπρακτο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Federico García Lorca
Ο περίπατος του Μπάστερ Κήτον (1928)
Μετάφραση: Ηλίας Οικονομόπουλος (2021)

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ
Ο ΚΟΚΚΟΡΑΣ
Ο ΜΠΟΥΦΟΣ
ΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΣ
ΜΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ
ΜΙΑ ΝΕΑΡΗ

Ο ΚΟΚΚΟΡΑΣ. - Κικιρίκου.

(Βγαίνει ο ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ κρατώντας τα τέσσερα παιδιά του από το χέρι.)

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - (Βγάζει ένα ξύλινο στιλέτο και τα σκοτώνει.) Άμοιρα παιδάκια μου.
Ο ΚΟΚΚΟΡΑΣ. - Κικιρίκου.
ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - (Μετράει τα σώματα καταγής.) Ένα, δύο, τρία, τέσσερα. (Παίρνει ένα ποδήλατο και φεύγει.)

(Ανάμεσα σε κάτι παλιά λάστιχα και μπιτόνια από βενζίνη, ένας ΜΑΥΡΟΣ τρώει το ψάθινο καπέλο του.)

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. – Τι όμορφο απόγευμα!

(Ένας παπαγάλος στροβιλίζεται στον ουδέτερο ουρανό.)

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - Είναι διασκεδαστικό να κάνεις περίπατο με ποδήλατο.
Ο ΜΠΟΥΦΟΣ. - Τσίρι, τσίρι, τσίρι, τσι.
ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. – Τι ωραία που κελαηδούν τα πουλάκια!
Ο ΜΠΟΥΦΟΣ. - Τσιρρρρρρρρρ.
ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - Είναι συγκινητικό.

(Παύση. Ο ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ διασχίζει με ανείπωτο τρόπο τις καλαμιές και το χωραφάκι με τη σίκαλη. Το τοπίο συρρικνώνεται ανάμεσα στις ρόδες της μηχανής. Το ποδήλατο έχει μία και μόνη διάσταση. Μπορεί να εισχωρήσει στα βιβλία και να απλωθεί στον φούρνο με το ψωμί. Το ποδήλατο του ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ δεν έχει τη σέλα από καραμέλα και τα πεντάλ από ζάχαρη, όπως θα ’θελαν οι κακοί άνθρωποι. Είναι ένα ποδήλατο σαν όλα τ’ άλλα, όμως είναι το μοναδικό που έχει εμβαπτισθεί στην αθωότητα. Ο Αδάμ και η Εύα θα έτρεχαν τρομαγμένοι αν έβλεπαν ένα ποτήρι γεμάτο νερό, αλλά, αντίθετα θα χάιδευαν το ποδήλατο του ΚΗΤΟΝ.)

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. – Αχ, έρωτα, έρωτα!

(Ο ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ πέφτει στο έδαφος. Το ποδήλατο του ξεφεύγει. Τρέχει πίσω από δυο μεγάλες γκρίζες πεταλούδες. Πηγαίνει σαν τρελό, σε μισό χιλιοστό εδάφους.)

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - (Σηκώνεται.) Δεν θέλω να πω τίποτε. Τι να πω;
ΜΙΑ ΦΩΝΗ. - Ηλίθιε.

(Συνεχίσει με τα πόδια. Τα μάτια του, απέραντα και θλιμμένα σαν ενός νεογέννητου θηρίου, ονειρεύονται κρινολούλουδα, αγγέλους και μεταξωτές ζώνες. Τα μάτια του, που είναι σαν πάτος ποτηριού. Τα μάτια του, μάτια ηλίθιου παιδιού. Που είναι πανάσχημα. Που είναι πανέμορφα. Τα μάτια του, μάτια στρουθοκαμήλου. Τα ανθρώπινα μάτια του στη σίγουρη ισορροπία της μελαγχολίας. Από μακριά φαίνεται η Φιλαδέλφεια. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης ξέρουν ήδη ότι το παλιό ποίημα για τη μηχανή Singer μπορεί να κυκλοφορεί ανάμεσα στα μεγάλα τριαντάφυλλα των θερμοκηπίων, αν και ποτέ δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν τη λεπτότατη ποιητική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε ένα φλυτζάνι ζεστό τσάι κι ένα φλυτζάνι κρύο τσάι. Στο βάθος λάμπει η Φιλαδέλφεια.)

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - Αυτό είναι κήπος.

(Μια ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ με μάτια από σελιλόιντ πλησιάζει από το γρασίδι.)

ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ. - Καλησπέρα.

(Ο ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ χαμογελάει και κοιτάζει σε γκρο-πλαν τα παπούτσια της κυρίας. Μα τι παπούτσια! Δεν πρέπει να τα δεχτούμε αυτά τα παπούτσια. Χρειάζονται τα δέρματα τριών κροκοδείλων για να τα φτιάξεις.)

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - Θα ήθελα...
ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ. – Έχετε ένα σπαθί στολισμένο με φύλλα μυρτιάς;

(Ο ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ ζαρώνει τους ώμους και σηκώνει το δεξί του πόδι.)

ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ. – Έχετε ένα δαχτυλίδι με δηλητηριασμένη πέτρα;

(Ο ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ κλείνει αργά τα μάτια και σηκώνει το αριστερό του πόδι.)

ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ. – Ε, τότε;

(Τέσσερα σεραφείμ με φτερούγες από ουράνιο τούλι χορεύουν ανάμεσα στα λουλούδια. Οι δεσποινίδες της πόλης παίζουν πιάνο σαν να καβαλούσαν ποδήλατο. Το βαλς, το φεγγάρι και οι βάρκες συγκλονίζουν την πολύτιμη καρδιά του φίλου μας. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, το φθινόπωρο έχει εισβάλλει στον κήπο όπως το νερό στον γεωμετρικό κύβο ζάχαρης.)

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - (Αναστενάζει.) Θα ’θελα να ’μουν κύκνος. Μα όσο και να το θέλω, δεν μπορώ. Γιατί πού θ’ άφηνα το καπέλο μου; Πού θ’ άφηνα το παπιγιόν μου και τη μουαρέ γραβάτα μου; Τι κακοτυχία!

(Μια ΝΕΑΡΗ, με μέση σφήκας και ψηλό κότσο, φτάνει πάνω σ’ ένα ποδήλατο. Έχει κεφάλι αηδονιού.)

ΝΕΑΡΗ. – Ποιον έχω την τιμή να χαιρετώ;
ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - (Κάνοντας μια υπόκλιση.) Τον Μπάστερ Κήτον.

(Η ΝΕΑΡΗ λιποθυμάει και πέφτει από το ποδήλατο. Τα ριγωτά της πόδια τρέμουν πάνω στο γρασίδι σαν δυο ζέβρες που ψυχορραγούν. Ένα γραμμόφωνο έλεγε σε χίλιες εκπομπές ταυτόχρονα: «Στην Αμερική δεν υπάρχουν αηδόνια».)

ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΗΤΟΝ. - (Γονατίζοντας.) Δεσποινίς Ελεονόρα, συγγνώμη, δεν ήμουν εγώ! Δεσποινίς! (Χαμηλόφωνα.) Δεσποινίς! (Πιο χαμηλόφωνα.) Δεσποινίς! (Την φιλάει.)

(Στον ορίζοντα της Φιλαδέλφειας λάμπει το αστραφτερό αστέρι των αστυνομικών.)

(Αυλαία)

***Αναδημοσίευση από το μπλογκ Galería hispánica.