Η γιορτή τέλειωσε,
τα φώτα έσβησαν,
ο κόσμος έφυγε,
η νύχτα πάγωσε,
και τώρα, Ζοζέ;
και τώρα, εσύ τι;
εσύ που είσαι δίχως όνομα,
που αστειεύεσαι με τους άλλους,
εσύ που φτιάχνεις στίχους,
που αγαπάς, εσύ διαμαρτύρεσαι;
και τώρα, Ζοζέ;
Είσαι δίχως γυναίκα,
είσαι δίχως μιλιά,
είσαι δίχως τρυφεράδα,
δεν μπορείς πια να πιείς,
δεν μπορείς πια να καπνίσεις,
να φτύσεις πια δεν μπορείς,
η νύχτα πάγωσε,
η μέρα δεν ήρθε,
το τραμ δεν ήρθε,
το γέλιο δεν ήρθε,
δεν ήρθε η ουτοπία
κι όλα τέλειωσαν
κι όλα έφυγαν μακριά
κι όλα μούχλιασαν,
και τώρα, Ζοζέ;
Και τώρα, Ζοζέ;
Τα γλυκά σου λόγια,
η στιγμή του πυρετού σου,
η λαιμαργία κι η νηστεία σου,
η βιβλιοθήκη σου,
το χρυσαφένιο σου χωράφι,
το γυάλινο κουστούμι σου,
η ασυνέπειά σου,
το μίσος σου –και τώρα;
Με το κλειδί στο χέρι
θέλεις ν’ ανοίξεις την πόρτα,
δεν υπάρχει πόρτα·
θέλεις να πεθάνεις στη θάλασσα,
όμως η θάλασσα ξεράθηκε·
θέλεις να πας στο Μίνας,
το Μίνας δεν υπάρχει πια.
Ζοζέ, και τώρα;
Αν φώναζες,
αν μούγκριζες,
αν έπαιζες
το βιενέζικο βαλς,
αν κοιμόσουν,
αν κουραζόσουν,
αν πέθαινες…
Όμως εσύ δεν πεθαίνεις,
εσύ είσαι σκληρός, Ζοζέ!
Μόνος στο σκοτάδι
σαν άγριο ζώο,
χωρίς θεογονία,
χωρίς τοίχο γυμνό
για ν’ ακουμπήσεις,
χωρίς μαύρο άλογο
να δραπετεύσει καλπάζοντας,
περπάτα, Ζοζέ!
Ζοζέ, για πού;
Μετάφραση από τα πορτογαλικά: Ηλίας Οικονομόπουλος (2020)
(Δημοσίευση στο ηλεκτρονικό περιοδικό Μονόκλ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου