Ξεθώριασε το νόημα υπό την αίγλη εορτών και πανηγύρεων, αλλά τι ακριβώς γιορτάζουμε; Ας αναρωτηθούμε για λίγο. Την εξέγερση των εργατών του Σικάγου, θα απαντήσουν οι περισσότεροι. Αλλά είναι ποτέ δυνατόν, να είναι γιορτή μια εξέγερση που βάφτηκε στο αίμα; Μπορούμε να την αποκαλέσουμε ημέρα μνήμης ή επέτειο, αλλά επ’ ουδενί γιορτή! Γιατί ο θάνατος, και μάλιστα ο άδικος, ο χυδαίος, δεν έχει τίποτα το εορταστικό, τουναντίον!
Οι Πρωτομαγιές, αυτές που αξίζει να τιμώνται και να μνημονεύονται εσαεί, είναι ποτισμένες με πόνο, με δάκρυ και αίμα. Αίμα αθώων! Αίμα γενναίων που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στο δυνάστη. Σαν τους καπνεργάτες το ’36 στη Θεσσαλονίκη –στα καθ’ ημάς– και σαν τους 200 της Καισαριανής το ‘44. Είναι λοιπόν δυνατόν να γιορτάζουμε τους πεθαμένους μας; Είναι γιορτή ο επιτάφιος της Μεγάλης Παρασκευής; Ή διανοήθηκε ποτέ κανείς να γιορτάσει το χαμό των ανθρώπων στο Μάτι ή σε οποιαδήποτε άλλη μαζική απώλεια; Δεν είναι γιορτή η Πρωτομαγιά, επιτάφιος είναι! Μέρα κατάνυξης και περισυλλογής. Μνημόσυνο πρέπει στους αγωνιστές, όχι γιορτή. Ούτε διαδηλώσεις, ούτε κινητοποιήσεις, ούτε συνθήματα, ούτε αιτήματα. Μόνο μια πορεία, σιωπηλή, αχρωμάτιστη, λαϊκή. Να βγούμε όλοι στους δρόμους μ’ ένα κερί ο καθένας μας στο χέρι, στη μνήμη τους.
Να τους μνημονεύουμε πρέπει και μαζί να μνημονεύουμε την ιστορία. Επειδή η ιστορία μπορεί να θεωρείται γράμμα νεκρό, τα νοήματα της όμως παραμένουν ζωντανά, ολοζώντανα, κι αλίμονο στους λαούς που τα ξεχνούν! Γιατί τότε –παραφράζοντας τη ρήση του Σανταγιάνα– είναι καταδικασμένοι να τα ξαναζήσουν!
Σημ.: Το χαρακτικό στην αρχή του άρθρου είναι της Βάσως Κατράκη.
Οπως πάντα κ. Νούλη Τσαγκαράκη μας μας ξυπνάτε τη συνείδηση και το μυαλό μας. Και βέβαια η Πρωτομαγιά εκτός από γιορτή των λουλουδιών & τη χαρά της Ανοιξης, είναι ανάμνηση των αίματηρών αγώνων των εργαζομένων ανά τον κόσμο και ναί δεν είναι γιορτή είναι επιτάφιος & μνημόσηνο για αυτούς τους αφανείς ήρωες.
ΑπάντησηΔιαγραφή