Τίτλος πρωτοτύπου: Tutto il mondo ha voglia di ballare
Είδος έργου: Μυθιστόρημα
1η έκδοση στην ιταλική γλώσσα: Ed. Mondadori, 2007
Ελληνικός τίτλος: Όλοι θέλουν να χορεύουν
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Επιμέλεια: Μπίλη Μητσικάκος
Εκδόσεις: Πόλις
Έτος έκδοσης: 2021
**Γράφει ο Γιάννης Δρούγος
Η υπόθεση του μυθιστορήματος, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις, ξεκινά το 1975 (και καλύπτει χρονικά σχεδόν μια εικοσαετία) στην επαρχία της Πάρμας, με το έθιμο της τελετουργικής σφαγής του χοίρου. Παρών στο τελετουργικό είναι ο οκτάχρονος Ρομπέρτο που, εκείνη την ημέρα, αποκτά έναν καινούργιο φίλο, τον Ρικάρντο. Εντελώς τυχαία, τα δύο παιδιά συναντούν στη γύρω περιοχή τον Βίκι, που τους σώζει από μπλέξιμο με μια ομάδα ναρκομανών. Το προηγούμενο βράδυ δολοφονείται ο Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Ένας κύκλος κλείνει, ένας άλλος ανοίγει, ξημερώνει μια νέα εποχή όπου ο κόσμος είναι απέραντος και η παλίρροια ξεβράζει πτώματα, με την ακροδεξιά σε άνοδο. Ο Βίκι γίνεται ένας άλλος, γίνεται συγγραφέας, γίνεται Πιερ (αναφορά και φόρος τιμής του Garlini στον Ιταλό πεζογράφο Πιερ Βιτόριο Τοντέλι, που εντάσσεται ως ήρωας στην αφήγηση).
Τα χρόνια περνούν, τα δύο αγόρια, Ρομπέρτο και Ρικάρντο, μπαίνουν στην εφηβεία με σώματα που σπαρταρούν για ζωή, δράση και πάθος. Ο Ρικάρντο ερωτεύεται την Κιάρα, ο Ρομπέρτο ξανασυναντά τον Βίκι-Πιερ, ενώνονται για λίγο και σύντομα οι δρόμοι τους χωρίζουν.
Ρομπέρτο, Ρικάρντο και Κιάρα αποτελούν μια τριάδα σφιχτή σαν γροθιά. Ζουν ακραία, επιθυμούν να κατακτήσουν τον κόσμο και τον διασχίζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εντελώς μεθυσμένοι. Ο Πιερ θυμάται, μετανιώνει, αναζητά, ψηλώνει και λυγίζει, διασχίζοντας μόνος του τον χάρτη του κόσμου.
Τέσσερις ήρωες που χορεύουν στους ρυθμούς των αλλαγών της δεκαετίας του '80, εποχής της ελευθερίας, του άκρατου καταναλωτισμού και της ξέφρενης μουσικής. Η μια μέρα γιορτή κι η επόμενη, παγωνιά. Ο έρωτας είναι ήλιος που μετατρέπεται σε ολισθηρό οδόστρωμα, η εκκωφαντική μουσική σιγεί απέναντι στη σιωπή της πέτρας και της θύελλας της ιστορίας. Μια επιθυμία για φιλιά μεγάλα σαν ωκεανούς κι ένα τελευταίο καθρέφτισμα στο νερό.
Ποιητικό και κοφτερό μαζί το κείμενο του Garlini, που βρίθει φιλοσοφικών συμβολισμών και αναφορών σε κορυφαία έργα της λογοτεχνίας και της ποίησης, με αυτή του Ουόλτ Ουίτμαν να πρωτοστατεί. Εκθαμβωτικής ομορφιάς γραφή, με βάθος και σκάψιμο κάτω από τη ρίζα. Η σπουδαία μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη ανέδειξε την κάθε ανάσα και την κάθε σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου