Θα ‘ρθει ακόμα μια νύχτα με κρυμμένο το φεγγάρι,
που κανένα πουλί δεν θα φουρφουρίζει μέσα στον ύπνο του
και κανένα θρόισμα ανέμου δεν θ’ ακούγεται
ούτε ποτάμι πια θα υφαίνεται στο μισοσκόταδο
ούτε μάτια κανενός αρπακτικού θα την πυρώνουν.
Θα ΄ναι η νύχτα της απουσίας,
που τα κανάλια του νου θα παγώνουν,
η εποχή του φεγγαριού θα ‘χει περάσει
και τα κορίτσια θα κλαίνε σιωπηλά στα ερέβη.
Θα προχωράς και θα αναζητάς το παρελθόν σου,
μικρή εικόνα ενός κοριτσιού από σμαραγδένιο σύννεφο,
εικόνα χωμένη σ’ έναν κόρφο κουρασμένο,
που ένα τείχος δακρύων θα τον μουσκεύει
καθώς θα προσπαθεί να πάρει ανάσα.
Θα φτερουγίζει μια παρουσία ανέκφραστη,
σαν ανεκπλήρωτος πόθος.
Άτιτλο
Καλύτερα θα ήταν
να διάβαιναν οι ώρες
μες απ’ τα δάχτυλά μας.
Να μπορούσαμε να τις πλάσουμε
δίνοντάς τους το σχήμα των ανέμων.
Αποχρώσεις
Όλες οι αποχρώσεις του γκρι, του μπλε και του λευκού
Μια ιδέα από πράσινο που αναπαύεται πίσω τους
Ήρεμοι κυματισμοί, κρύο
Χειμωνιάτικη η εικόνα, μόνος εγώ
Αναπνέω ζωή και υπάρχω πάλι
Ώσπου να συναντήσω τη ματιά σου
Θα ‘χει χαθεί μέσα στην αντάρα
Και θα ‘σαι πάλι όμορφη στη μνήμη.
Ηλίας Οικονομόπουλος
(Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό περιοδικό Fractal: Η γεωμετρία των ιδεών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου