Τίτλος πρωτοτύπου: Amori comunisti
Είδος έργου: Ιστορικά αφηγήματα
1η έκδοση στην ιταλική γλώσσα: 2018
Ελληνικός τίτλος: Έρωτες κομμουνιστών
Πρόλογος: Χάρης Γολέμης
Μετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς-Ραντίν
Επιμέλεια: Ρόζα Κοβάνη
Εκδόσεις: Angelus Novus
Έτος έκδοσης: 2020
**Γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος
Δημοσιογράφος
Οι κομμουνιστές ερωτεύονται διαφορετικά σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους; Πριν βιαστείτε να απαντήσετε όχι, είναι καλύτερα να σκεφτείτε πρώτα από όλα, σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τους κομμουνιστές του 20ου αιώνα, τι είναι αυτό που οι ίδιοι οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές ονομάζουν «αντικειμενικές συνθήκες».
Ο Ναζίμ Χικμέτ γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του αρχικά στην παρηκμασμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία και εν συνεχεία στην Τουρκία του Κεμάλ Ατατούρκ. Εκ των πραγμάτων η κομμουνιστική ιδεολογία και οι ακόλουθοί της ήταν οι παρίες της πολιτικής ζωής σε μια χώρα που ποτέ δεν φημιζόταν για τις πολιτικές ελευθερίας που έδινε στους πολίτες της (ούτε καν τώρα). Η λατρεία όμως του Χικμέτ για τις γυναίκες δεν κάμφθηκε. Πέρασε όμως μέσα από τις φυγές, τις φυλακίσεις και τους κινδύνους που παραδοσιακά διατρέχουν τη ζωή ενός παράνομου.
Στην Ελλάδα, ειδικά μετά την Κατοχή, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Το μετεμφυλιακό κράτος έριξε στους κομμουνιστές όλο το ανάθεμα για να ξεπλύνει τις αμαρτίες της αστικής τάξης, μεγάλο μέρος της οποίας λούφαξε στην αγκαλιά των Γερμανών κατακτητών. Η Αργυρώ Πολυχρονάκη και ο Νίκος Κοκοβλής στην Κρήτη ερωτεύτηκαν κάτω ακριβώς από αυτές τις συνθήκες. Ένιωσαν τα σκιρτήματα του έρωτα κυνηγημένοι, μέσα στην αγωνία της επιβίωσης και υπό το διαρκή φόβο της σύλληψης. Ο έρωτάς τους άντεξε και τελικά άνθισε στην Ιταλία και εν συνεχεία στην Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης. Ένας έρωτας-φυγάς.
Στις ΗΠΑ, τέλος, του μακαρθισμού της δεκαετίας του 50, η Σίλβια Μπέρμαν και ο Ρόμπερτ Τόμσον αγωνίζονταν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες, όπως πρόσταζε το δόγμα Μακάρθι. Όπου «ελέφαντες», βάλτε «κατάσκοποι της Σοβιετικής Ένωσης επί αμερικανικού εδάφους». Άλλη λύσσα και εκείνη. Το ζευγάρι όμως ατάραχο. Και όταν ο Τόμσον λύγισε και τελικά πέθανε πολύ νέος, η Μπέρμαν ορκίστηκε ότι θα καταφέρει να θάψει τη σορό του ανθρώπου της εκεί που του έπρεπε, βάσει της παρασημοφόρησής του από τον αμερικανικό στρατό: στο νεκροταφείο του Άρλινγκτον. Και το πάθος της ήταν τόσο που τα κατάφερε.
Όλα τα παραπάνω τα αφηγείται έξοχα στο βιβλίο της Έρωτες Κομμουνιστών μια εμβληματική φυσιογνωμία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, η Λουτσιάνα Καστελίνα, διαυγέστατη ακόμα στα 92 της. Είναι μια αφήγηση που μπορεί να αγγίξει ακόμα και τον πιο σκληρόπετσο, ακόμα και κάποιον που μισεί τον κομμουνισμό. Εδώ η ιδεολογία είναι ένας μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο μεγιστοποιείται το πάθος και ο έρωτας στα πιο δύσκολα χρόνια. Και ο αναγνώστης νιώθει πάντα αυτή τη γλυκιά ανυπομονησία για το τι ακριβώς γίνεται στην επόμενη σελίδα...
Όπως γράφει η ίδια η Καστελίνα, «είναι ιστορίες που με εντυπωσίασαν, με συγκίνησαν και με έκαναν να πονέσω».
Grazie Luciana...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου